امروز عموم جوانان کشور- از دختر و پسر گرفته تا زن و مرد، و حتی غیر جوانان – دهنشان باز است. اگر دیروز – قبل از انقلاب – جوانان دانشجو از این ویژگی برخوردار بودند، امروز مخصوص آنها نیست و همه، مسائل را با چشم بصیرت و با استبصار نگاه می کنند و می خواهند بفهمند. یک بخش مهم از حادثه فرهنگی در جامعه امروز ما این است که اینها در معرض شبهات قرار می گیرند.

یعنی دشمنان شبهه القا می کنند. دشمنان هم نه؛ منکرین فکرِ من و شما به القای شبهه می پردازند. مگر می شود گفت هر کس فکر ما را قبول ندارد، لال شود، حرف نزند، و هیچ شبهه ای القا نکند؟ مگر می شود این طور گفت؟ به هر حال حرف می زنند، مطلب می پراکنند، به ایجاد تردید می پردازند و شبهات درست می کنند مهم این است که مطلبی که شما می گویید، برطرف کننده شبهه باشد و آن را زیاد نکند.

بعضی از افراد، بدون توجه به این مسؤولیت مهم، به بالای منبر می روند و حرفی می زنند که نه فقط گره ای از ذهن مستمع باز نمی کند که گره هایی هم به ذهن او می افزاید. اگر چنین اتفاقی افتاد و ما در بالای منبر حرفی زدیم که ده نفر جوان، پنج نفر جوان، یا حتی یک نفر جوان، در این دین دچار تردید شد و بعد از پای سخنرانی ما برخاست و رفت و ما هم او را نشناختیم، بعداً چگونه می شود جبران کرد؟ آیا اصلاً قابل جبران است؟ آیا خدا از ما خواهد گذشت؟ قضیه مشکل است(بیانات در آغاز درس خارج فقه ۳۱/ ۶/ ۱۳۷۰).

…

اگر ما در گذشته علمایی داشتیم که حرف می زدند یا می نوشتند یا شبهات را بر طرف می کردند و یا معارف می گفتند، امروز چند برابر آن تعداد با کیفیت های بالا مورد نیاز است. کتابها و جزوه ها و مجلات و رسانه هایی لازم است که همین رسالت را به عهده گیرند و راجع به دین و معارف و اخلاق بنویسند و بگویند.
کسانی هستند که اهل مطالعه اند؛ از اینها استفاده کنند.کسانی هم هستند که از رسانه ها بهره می برند؛ رسانه ها از اینها استفاده می کنند. علمای دین بایستی نوشته های مربوط به معارف اسلامی را چه به صورت کتاب و جزوه و چه به صورت مجله و مطبوعات گوناگون فراهم کنند تا هنرمندان از روی آنها – مثلا – فیلم درست کنند و یا برنامه های گوناگون بسازند.
حاجت سوم به فعالیتهای حوزه علمیه، نیاز روشنفکران و جوانان است. اینها قشری هستند که در مقابل شبهات قرار می گیرند.
در همه جا اولین مخاطب شبه ها، روشنفکران و اهل فکر و اندیشه اند که غالباً در میان جوانان و صاحبان فکر و اندیشه و تحصیلکرده ها هستند. بسیاری از مردم شبهه به سراغشان نمی آید.
آنها به شبهه کاری ندارند. ایمانی دارند و بر طبق ایمانشان زندگی خوبی را پیش می برند. کسانی که اهل مطالعه اند، با دنیا مواجه می شوند و در باره اصل دین و اسلام و معارف آن و نیز اصول و فروع و تاریخ دین حرف می زنند و مرتباً شبهه القاء می کنند. کسانی باید باشند تا این شبهه ها را برطرف کنند. تأمین این افراد به عهده حوزه های علمیه است.
البته کسانی که در غیر حوزه ها هستند، ممکن است بتوانند این کار را انجام دهند؛ لیکن متصدی اصلی، انصافاً حوزه های علمیه و علمای دینند. اینها اولین کسانی هستند که باید شبهه ها را بر طرف کنند.
حوزه علمیه باید مثل یک کارخانه تأمین کننده نیازهای جامعه، مرتب کار کند و محصول خود را که همان محققان و مبلغان و مدرسان و مؤلفان و انواع قشرهای روحانی هستند، بیرون دهد. حوزه باید برنامه ریزی کند و مشخص باشد که مثلاً پنج سال دیگر چه تعداد مبلغ مناسب برای مناطق گوناگون دنیا و داخل کشور تربیت می شود. همچنین در زمینه مسائل قرآنی و تفسیر و دیگر علوم حوزوی و نیز تربیت مدرس برای دانشگاهها و دروس معارف اسلامی و نیز تربیت محقق و مؤلف برای پاسخگویی و مقابله با شبهات، برنامه ریزی منظم و مرتّبی داشته باشد.
امیدواریم که ان شاء الله خداوند به آقایان محترم و فضلای بزرگوار توفیق دهد ومشمول توجهات و ادعیه زاکیه حضرت بقیه الله ارواحنا فداه باشند. ان شاء الله کارها به بهترین وجه انجام گیرد تا حوزه بتواند هر چه سریعتر شکلی را که پاسخگوی نیاز این زمانه است، پیدا کند(بیانات معظم له در آغاز درس خارج فقه ۱۴/ ۰۶/ ۱۳۷۴).

…

در دنیای امروز شبهات زیادی نسبت به مبانی فکری و دینی و مذهبی مطرح می شود که در این زمینه حوزه علمیه قم باید به مباحث کلامی از جمله فلسفه دین و نیز فلسفه اخلاق توجه کند و به صورت اصولی و نظام یافته به شبهاتی که در سطح جهان مطرح می شود پاسخ دهد(دیدار فضلا و نخبگان حوزه علمیه قم ۱۴/ ۰۹/ ۱۳۷۴).

قرآن کریم می‌فرماید: «مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ اَوْ فَسادٍ فِی الْاَرْضِ فَکَاَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمیعاً وَ مَنْ اَحْیاها فَکَاَنَّما اَحْیَا النَّاسَ جَمیعا»؛[مائده: ۳۲].

ترجمه: هر کس، انسانى را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روى زمین(یعنی انسان بی گناه) بکشد، چنان است که گویى همه انسان‌ها را کشته و هر کس، انسانى را حیات بخشد، چنان است که گویى همه مردم را زنده کرده است.

سوال: مگر شما حضرت مسیح ع هستید که بتوانید مرده زنده کنید؟! جواب قطعا منفی است. پس منظور آیه چیست؟
امام صادق(ع) در توضیح منظور آیه می‌فرمایند یعنی: اگر فردی بتواند دست کم، یک فرد را از راه گمراهی به راه هدایت بکشاند مانند آن است که تمام مردم را به راه راست هدایت کرده باشد.